بررسی تاثیر جراحی فلپ پریودنتال یک مرحله ای و مقایسه با نوع چند مرحله ای آن در بهبود شاخصهای کلینیکی در مبتلایان به پریودنتیت مزمن

سابقه و هدف: اتیولوژی بیماریهای پریودنتال به چندین عامل بستگی دارد و موفقیت درمان اساسا به شدت حذف یا کاهش پریودنتوپاتوژنهای اگزوژنوس یا اندوژنوس وابسته میباشد. بیشتر گونه های پریودنتوپاتوژن در چندین ناحیه در حفره دهان شامل مخاط زبان، بزاق، پاکت پریودنتال و سطح سخت داخل دهانی و همچنین نواحی حلقی - دهانی شامل سینوس و لوزه قادر به کولونیزه شدن وجود دارند. همچنین ثابت شده است که عفونت دوباره پاکتهای درمان شده میتواند توسط میکروارگانیسمهای نواحی پاکت درمان نشده ایجاد شود. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات مفید کلینیکال درمان جراحی پریودنتال یک مرحله ای کل دهان در مقابل نوع چند مرحله ای آن در فواصل 3 و 6 ماه بعد از درمان در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط تا پیشرفته بود. مواد و روشها: روش انجام تحقیق به صورت Sequential randomized controlled clinical trial و تکنیک تصادفی شاهددار 5 مرد و 15 زن با میانگین سنی 43 سال به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. در گروه مورد، جراحی پریودنتال یک مرحله ای در عرض 72 ساعت انجام شد و در گروه شاهد جراحی به صورت چندمرحله ای درعرض 4 هفته متوالی صورت گرفت. عمق پروبینگ، حد چسبندگی کلینیکی، تحلیل لثه، میزان خونریزی پاپیلری و ایندکس لثه در ابتدای درمان و 3 و 6 ماه بعد ثبت شدند، سپس نتایج تحت آنالیز آماری قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که کاهش میانگین عمق پروبینگ و بهبود حد چسبندگی کلینیکی کل دهان در گروه جراحی چند مراحله ای فقط در فواصل ابتدای درمان با ماه سوم از نظر آماری معنی دار بود ولی در گروه جراحی یک مرحله ای در فواصل ابتدای درمان با ماه سوم یا ششم تغییرات از نظر آماری قابل ملاحظه بود و در هیچ کدام از گروههای مورد و شاهد اختلاف بین ماه سوم و ششم از نظر آماری معنی دار نبود. در رابطه با کاهش میانگین عمق پروبینگ و بهبود حد چسبندگی کلینیکی در نواحی جراحی شده هر 2 روش درمان باعث بهبود معنی داری در طول 3 ماه و 6 ماه شدند و این اختلاف مربوط به زمان ابتدای درمان با ماه سوم یا ششم بود و بین ماه سوم یا ششم اختلاف معنی داری یافت نشد. در رابطه با کاهش میانگین عمق پروبینگ و بهبود حد چسبندگی کلینیکی در نواحی جراحی نشده نتایج نشان داد که در گروه جراحی یک مرحله ای، تغییرات شاخصهای کلینیکی در زمان ابتدای درمان با ماه سوم یا ششم معنی دار بود و در گروه جراحی چند مرحله ای میانگین افزایش تحلیل لثه در کل دهان و نواحی جراحی شده در طول سه ماه و شش ماه نسبت به ابتدای درمان از نظر آماری قابل ملاحظه بود ولی در نواحی جراحی نشده در هیچ یک از گروههای مورد و شاهد اختلافی مشاهده شد. هر 2 روش درمان باعث کاهش معنی دار آماری از ایندکس خونریزی پاپیلری و لثه بین زمان ابتدای درمان با ماههای سوم یا ششم شدند ولی بین ماههای سوم و ششم این کاهش از نظر آماری قابل ملاحظه نبود.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که هر 2 روش جراحی سبب بهبود شرایط پریودنتال می شوند هر چند که روش جراحی یک مرحله ای ثابت بیشتری را در ابقاء شرایط پریودنتال بدست آمده در طول مدت دوره بین 3 ماه و 6 ماه نسبت به روش جراحی چند مرحله ای نشان داد.